รัก-อดทน

ในความรัก...
มีความอดทน 

แต่...ในความอดทน
อาจไม่มีความรัก.


เอ๋ ฐิตา
ฤดูร้อน 2557

นินทา-สรรเสริญ

บทเพลงแห่งพระอรหันต์

“...ตนเองไม่มั่นคง 

คนอื่นเขาสรรเสริญ

คำสรรเสริญนั้น... 

เปล่าประโยชน์. ”

“...หากตนมั่นคงดีแล้ว 

คนอื่นเขานินทา

คำนินทานั้น... 

เปล่าประโยชน์ ”

พระสิริมา เถระ

ปเร  จ  นํ  ปสํสนฺติ

อตฺตา  เจ  อสมาหิโต

โมฆํ  ปเร  ปสํสนฺติ

อตฺตา  หิ  อสมาหิโต

                 ๒๖/๒๗๗/๒๙๓

ปเร  จ  นํ  ครหนฺติ

อตฺตา  เจ  สุสมาหิโต

โมฆํ  ปเร  ครหนฺติ

อตฺตา  หิ  สุสมาหิโต

                ๒๖/๒๗๗/๒๙๓

*บทนี้...พระสิริมาเถระเป็นผู้กล่าว  ท่านเป็นบุตรคหบดีในเมืองสาวัตถี  ออกบวชพร้อมกับน้องชาย  ในคราวที่พระพุทธองค์เสด็จมารับมอบถวายพระวิหารเชตวัน 

...หลังจากบวชแล้วพระน้องชาวเป็นผู้มีลาภสักการะมาก  เป็นที่เคารพนับถือทั้งของคฤหัสถ์และบรรพชิต  ส่วนพระสิริมาเถระผู้พี่ชายเป็นผู้มีลาภสักการะน้อย  แต่ก็ได้รับความเคารพนับถือจากมหาชนเช่นเดียวกัน 

...จากนั้นไม่นานท่านก็ตั้งหน้าบำเพ็ญเพียรจนได้บรรลุพระอรหันต์  ในขณะที่พระน้องชายมัวชื่นชมในลาภสักการะอยู่ไม่สามารถทำที่สุดแห่งทุกข์ได้ 

...ภิกษุสามเณรไม่รู้ว่าท่านเป็นพระอริยเจ้าทรงอภิญญา  พากันตำหนิหาว่าท่านมีลาภสักการะน้อยสู้พระน้องชาย (ซึ่งยังเป็นปุถุชนอยู่) ไม่ได้  พระเถระปรารถเรื่องนี้  ได้กล่าวพระคาถาประพันธ์ดั่งข้อความข้างต้น.

น่าจะคิด อนิจัง

บทเพลงแห่งพระอรหันต์


ทุปฺปพฺพชฺชํ เว ทุรธิวาสา เคหา
ธมฺโม คมภีโร ทุรธิคมา โภคา
กิจฺฉา วุตฺติ โน อิตรีตเรเนว
ยุตฺตํ จินฺเตตุ สตตมนิจฺจตํ
             ๒๖/๒๔๘/๒๘๕

“ ครองเพศบรรพชิต นั้นแสนยาก

ฆราวาสวิสัย ก็ลำบากเช่นกัน

พระธรรมอันคัมภีรภาพ ยากเข้าใจ

โภคทรัพย์กว่าจะหามาได้ ก็เหน็ดเหนื่อย

มีชีวิตไปเรื่อยๆ อย่างสันโดษ ก็ยากเย็น

ฉะนี้ น่าจะเห็น น่าจะคิด ...อนิจจัง ”

พระเชนตเถระ

(หนังสือบทเพลงแห่งพระอรหันต์ โดย อ.เสฐียรพงษ์ วรรณปก)

...บทนี้เป็นคำกล่าวของพระเชนตเถระ ท่านเป็นโอรสของเจ้ามัณฑลิกราช ในเชนตคามแคว้นมคธ ด้วยความเป็นคนช่างคิด จึงเข้าใจชีวิตตั้งแต่ยังหนุ่ม วันหนึ่งท่านนั่งคิดว่า...

“ ชีวิตนี้มิได้สุขสบายอย่างที่คนทั่วไปเข้าใจ ครองเพศฆราวาสที่ดีก็ยาก บวชบำเพ็ญสมณธรรมก็ใช่ว่าจะง่าย โภคทรัพย์ก็หาได้ด้วยความยากลำบาก เราจะเลือกวิถีชีวิตอย่างไหนดี ”


พอดีได้ฟังธรรมจากสำนักพระบรมศาสดาจึงพอใจในการบรรพชา ทูลขอบวชและรับกรรมฐานจากพระพุทธองค์ไปปฏิบัติ ชั่วเวลาไม่นานก็ได้บรรลุพระอรหันต์ กวีวจนะบทนี้เตือนให้พิจารณาเห็นความเป็นอนิจจังของสรรพสิ่งได้ดีทีเดียว.