บทเพลงแห่งพระอรหันต์
“...ตนเองไม่มั่นคง
คนอื่นเขาสรรเสริญ
คำสรรเสริญนั้น...
เปล่าประโยชน์. ”
“...หากตนมั่นคงดีแล้ว
คนอื่นเขานินทา
คำนินทานั้น...
เปล่าประโยชน์ ”
พระสิริมา เถระ
ปเร
จ นํ ปสํสนฺติ
อตฺตา
เจ อสมาหิโต
โมฆํ
ปเร ปสํสนฺติ
อตฺตา
หิ อสมาหิโต
๒๖/๒๗๗/๒๙๓
ปเร
จ นํ ครหนฺติ
อตฺตา
เจ สุสมาหิโต
โมฆํ
ปเร ครหนฺติ
อตฺตา
หิ สุสมาหิโต
๒๖/๒๗๗/๒๙๓
*บทนี้...พระสิริมาเถระเป็นผู้กล่าว ท่านเป็นบุตรคหบดีในเมืองสาวัตถี ออกบวชพร้อมกับน้องชาย
ในคราวที่พระพุทธองค์เสด็จมารับมอบถวายพระวิหารเชตวัน
...หลังจากบวชแล้วพระน้องชาวเป็นผู้มีลาภสักการะมาก
เป็นที่เคารพนับถือทั้งของคฤหัสถ์และบรรพชิต
ส่วนพระสิริมาเถระผู้พี่ชายเป็นผู้มีลาภสักการะน้อย แต่ก็ได้รับความเคารพนับถือจากมหาชนเช่นเดียวกัน
...จากนั้นไม่นานท่านก็ตั้งหน้าบำเพ็ญเพียรจนได้บรรลุพระอรหันต์
ในขณะที่พระน้องชายมัวชื่นชมในลาภสักการะอยู่ไม่สามารถทำที่สุดแห่งทุกข์ได้
...ภิกษุสามเณรไม่รู้ว่าท่านเป็นพระอริยเจ้าทรงอภิญญา พากันตำหนิหาว่าท่านมีลาภสักการะน้อยสู้พระน้องชาย
(ซึ่งยังเป็นปุถุชนอยู่) ไม่ได้
พระเถระปรารถเรื่องนี้
ได้กล่าวพระคาถาประพันธ์ดั่งข้อความข้างต้น.
